غم غربت

دیروز جلسه‌ی اول کلاس ادیان بود. استاد مشغول تدریس بود و من ... مبهوت بودم. حرفی زد که از نای دل آه برآوردم.از حسی گفت به نام حس استعلا.

از آدم‌ها گفت که در هر مرحله حس می‌کنند فراتر از حدی که زندگی می‌کنند هستند. به هر هدفی که دست می‌یابند باز راضی نیستند. از غم غربت گفت. غم تنهایی.

چند وقتی بود که حرف دلم را از زبان کسی جز خودم نشنیده بودم. چقدر به من چسبید! حس کردم خدا حالم را می‌فهمد.از صبح تا شب می‌دوی و می‌‌دوی تا شب آرام بخوابی. اگر دویدنت سریع نباشد و به مقصد نرسی که فشار عذاب وجدان امانت نمی‌‌دهد و لحظه‌ها را برایت زهر می‌‌کند. اگر هم رسیده باشی و مثلا از خودت راضی باشی ... فکرهایی از این دست محاصره‌ات مى‌کنند که: ... حالا چه؟ این که تمام شد، حالا چه می‌خواهی بکنی؟ اصلا چه فرقی با گذشته کردی؟ در هر حال شب نمی‌توانی آرام بخوابی!  هرشب‌ در این فکر که امروز چه کردم و فردا چه کنم؟؟؟

حس می‌کنی در بین آدم‌هایی که همه مثل تو از خاکند ... تنهایی و هیچ کس مثل تو فکر نمی کند. اصلا هیچ‌کس حرف‌های تو را نمی‌فهمد. گاهی فکر می‌کنی باید خاموش شوی و حرف نزنی تا فقط غریب بمانی، دیگر تو را عجیب نخوانند!

استاد ادامه داد: از این حس، دو برداشت متفاوت می‌شود. عده‌ای همچون برتراندراسل نتیجه می‌گیرند که زندگی شور و شوقی بیهوده است و به پوچی می‌‌رسند. (نیهیلیست‌ها)

عده ای دیگر هم معتقد می‌شوند که این حس نشان می‌دهد که آدم‌ها در این دنیا مسافرند و تا به مقصد نرسند آرام نخواهند گرفت. مثل گابریل مارسل.

  به نظرم با وجود قبول حقیقت معاد و هجرتمان از دنیا باز زندگی شور و شوقی بیهوده است. ما هم مثل راسل به پوچی می‌رسیم، شاید هر شب، ولی در پوچی نمی‌مانیم ، فقط به خاطر درک وجودش. به امید وصال و آرام شدن.............